En Catro Quince queremos axuntar estes principios musicais de interpretar con calidez unha música antiga e moderna asemade, atemporal e sorprendentemente próxima ao oínte actual, porque ao final de contas, é só «música pop antiga».

Queremos achegar o repertorio do século XVII a todos os públicos e trasladar ao oínte a unha contorna musical sorprendentemente moderna, recreando unha sonoridade cálida e intrinsecamente alegre que permite o goce da música antiga desde a perspectiva do século XXI.

Do sacro ao profano, especializado principalmente na música do século XVII, con obras para este tipo de agrupación instrumental (Sonatas, Canzzonas, Ciacconas…) e compositores como Uccellini, Fontana, Castelo, Marini, Matteis, Schmelzer, Froberguer ou Biber, entre outros.

Ademais deste repertorio, inclúen nos seus concertos solos para cada un dos instrumentos que o integran. Así mesmo, conta con colaboradores habituais como instrumentistas de violoncello barroco, violone e cantantes, cos cales pode realizar proxectos máis amplos.

Conta cun estudo con equipos profesionais de gravación de audio, no que realiza os ensaios e gravacións.

Dispón, ademais, de instrumentos de época para a interpretación histórica do repertorio específico da música do século XVII.

Esta corrente de interpretación, que utiliza instrumentos de época, xa hai anos que “modernizou” a música dos grandes compositores barrocos como Bach, Haendel, Vivaldi e moitos dos seus coetáneos, pero tamén sacou á luz compositores de xeracións anteriores (Castello, Uccellini, Marini, Smelzer, Biber…), do século XVII, que crearon a linguaxe e as condicións técnicas dun novo virtuosismo na música instrumental, sobre as cales se baseou a música do Barroco posterior no século XVIII.

“…Así iniciaron estos cantos para unha voz sola naqueles tempos. Parecéndome que tiveran máis forza para deleitar e conmover que moitas voces xuntas…”
Este título, publicado por Giulio Caccini na Florencia do 1.600, define o novo estilo musical que imperará a partir dese momento.
No desenvolvemento da melodía acompañada por un baixo e instrumentos harmónicos como modelo compositivo tiveron un papel fundamental instrumentos como o violín, que desde o seu nacemento no norte de Italia a mediados do século XVI, se expandiu por toda Europa con rapidez, alcanzando un éxito incrible en todos os estamentos sociais, e á súa vez facendo que a música popular e a música culta se unisen de forma íntima.
Moitas das Sonatas de compositores desta época levan como título a cantiga popular na cal se baseaban (A Bergamasca, A Orlandina, A Mariona…)
Para finalizar, debemos puntualizar o papel clave do baixo continuo no xurdimento do novo estilo musical e, á súa vez, diferencialo do que será o continuo no barroco tardío. A realización do baixo contínuo neste primeiro barroco italiano, caracterízase por un estilo que inclúe o Arte da diminución e das glosas, acadando o baixo non só un soporte harmónico, se non tamén unha estreita colaboración co solista. Os continuistas nesta época recrean as obras dos compositores desde a súa creatividade e inventiva melódica, complementando así o discurso musical sonoro.

Ademáis das diversas fontes documentáis, contamos ca abundante existencia de obras pictóricas que, en ambientes lúdicos como tabernas ou na rúa, ilustran grupos instrumentais coma o noso que, acompañados de xerras de viño ou cervexa, gozan tocando música, probablemente como a que nós interpretamos.

O seu mecanismo dispón duns saltadores que se accionan mediante unhas pancas, que son as teclas, polo que mentras a tecla está baixada o saltador permanece levantado.

En posición de reposo, o plectro do saltador está por debaixo da corda, e ao accionarse, sube o saltador e fai que o plectro a puntee. No camiño de baixada volve a rozar a corda provocando un segundo e lixeiro ataque. Os saltadores sitúanse a diferente distancia da ponte para puntear a corda no punto proposcional exacto á súa lonxitude (nas máis graves sitúanse maís lonxe). Respecto ao material, as cordas máis graves son de latón mentras que as demáis son de ferro, presentando diferentes calibres, nove no caso deste instrumento.

Continuamos cos plectros. Cada saltador ten un apagador e un plectro que acciona unha única corda. Os plectros son flexibles e o instrumentista debe saber tallalos en función da sonoridade desexada, personalizando deste xeito a sonoridade do instrumento.

Tamén pode observarse que as teclas son máis curtas cas dun clave e, ainda que non se vexa, o seu calado é tamén máis reducido, facendo que sexa un instrumento máis lixeiro e delicado de toque.

Este precioso e orixinal órgano positivo foi construído por Juan Bautista Díaz. Ten a peculiaridade de que os tubos están á vista, en lugar de estar nunha celosía na parte superior ou inferior do instrumento. A súa extensión abrangue catro octavas e 1/3 e conta con catro rexistros: tres enteiros como o violón (8′) ou o tapadillo (4′) ca súa característica sonoridade doce, a quincena (2′) que aporta máis brillantez e o rexistro solista de tiple dos nasardos (1 1/3′), tan apropiado para mesturar simultáneamente dous rexistros diferenciados.

O material e a forma diferente dos tubos aportan o timbre peculiar de cada rexistro. Para afinar os tubos hai que axustar a peza superior para alongar ou acurtar a súa lonxitude.

Ademáis, é un instrumento transpositor, que desprazando o teclado pode afinarse en 440 ou 415 Hz, adaptándose perfectamente á música que nós interpretamos.

Este tipo de órganos portátiles, tamén chamados “realejos”, tivo a súa época de esplendor desde o século XIV, utilizándose no século XVII para realizar o continuo e especialmente a música eclesiástica.